Czy bogaty zrozumie biednego ?

Na wstępie chciałam przeprosić, że chwilowo mnie nie było. Tzn. byłam , ale się nie odzywałam, ani nie pisałam, bo po prostu nie byłam w nastroju. Ale jak zwykle Stardust mnie natchnęła :)

Chciałabym mieć taką przyjaciółkę tu w Wawie, która tak by umiała zmoblizować do działania.

Chodzi mi o dwa posty Stardust, ten o paleniu i ten o narkotykach. Oba jakby dotyczą mnie osobiście. Po pierwsze palę i to dużo. Zaczęłam palić jak miałam 20 lat. Po zdaniu matury (miałam już wtedy synka) wpadłam w depresję. Zrozumiałam po pierwsze, że mój plan na życie jest dla mnie nieosiągalny a po drugie, że mój ukochany mąż, nie jest dla mnie człowiekiem , z którym chciałabym przeżyć resztę życia. Do tego doszedł napewno czynnik psychiczny i wlazłam w taki dół, że myślałam nawet o samobójstwie i innych takich. Ale przecież miałam małe dziecko, dla którego byłam całym światem, wymyśliłam więc sobie, że jak zapalę to się uspokoję i znajdę w sobie siłę do tego , by rano wstawać i żyć. I przez wiele lat mi się to udawało. Jak już psychicznie poczułam się silna to próbowałam rzucić i przez 3 miesiące nie paliłam. Początki były niemiłe, ale do przetrzymania, ale po 3 miesiącach dopadła mnie taka depresja, że myślałam iż żyję w jakimś koszmarze. Wszystko zrobiło się szare, znikało po mału całe moje życie, zanikały wszelkie inne uczucia a pozostawał tylko ból istnienia. Poprostu koszmar. Wróciłam do palenia i odzyskałam swoje życie. Teraz wiem, że gdybym chciała znowu rzucić papierosy, muszę być pod opieką jakiegoś dobrego psychiatry. I tu jest drugi temat Stardust. Ja wiem, że dla człowieka , który nie ma takich problemów psychicznych to jest jak tłumaczenie ślepcowi kolorów. Taki jest mój mąż. Mam silną nerwicę, nie depresję (a jeśli to w niewielkim stopniu). W zeszłym roku dostałam ataku nerwicy wegetatywnej. Nie życzę nikomu. Miałam wrażenie umierania. Wezwałam karetkę i stwierdzono u mnie nadciśnienie krwi i nic więcej jeśli chodzi o objawy rzeczywiste, ale ja wiem co odczuwałam. Po tygodniu dostałam drugiego takiego samego ataku. Już nie wzywałam karetki, (wiedziałam, że nic mi się tak naprawdę nie dzieje, że to tylko atak nerwicy) ale pobiegłam do lekarza. Dostałam pigułkę , którą biorę do dziś. Jedną rano, w dawce bardzo niskiej. Nie chcę się uzależnić jeszcze od leków, wystarczą mi papierosy. To nie jest pigułka "szczęścia" , tylko uspokająjący lek, bez większych skutków ubocznych. Dużo czytałam na ten temat. Być może są lekarze, którzy za kasę wypisują takie lekarstwa, ale to przepisała mi moja lekarka rodzinna, która chyba nie jest zainteresowana przepisywaniem akurat tego typu leków. Czasem nie biorę leku, żeby sprawdzić, czy wróci nerwica i jak na razie zawsze po kilku dniach wraca. Ale jest nadzieja, że po pewnym czasie mi przejdzie. To jest zupełnie niezależne odemnie.
Dlatego nie potępiałabym w czambuł wszystkich lekarzy i leków tego typu. Jak w każdym zawodzie i w tym są "ludzie i ludziska". A Tobie szczerze zazdroszczę, że nigdy nie miałaś takich mrocznych okresów. I wiecie co jest charakterystyczne dla mojej choroby?że nigdy mnie nie atakuje wtedy, gdy mam "prawdziwe" problemy, gdy miałam najgorszy okres biedy w życiu to psychicznie byłam jak Stardust, zakasałam rękawy i pracowałam jako sprzątaczka w 3 firmach, byle zarobić marne grosze na przeżycie. Ale kiedy mi się układa w życiu, gdy wychodzimy na prostą a nawet nieco ponad, to od razu się odzywa.