Moje niedopasowanie

Zawsze ciężko znosiłam kontakty z ludźmi o innym nastawieniu do życia niż ja. Zawsze z mojej strony było to wielkie poświęcenie i przymus "dopasowywania się" do poziomu rozmówcy. Nie dlatego, że uważam się za super inteligentną czy "lepszą" od innych , tylko dlatego, że wogóle powierzchowne kontakty nie dają mi żadnej satysfakcji, albo kogoś lubię "na zabój", albo nie jestem z kimś kompatybilna i szkoda mi na niego czasu. Nigdy nawet w dzieciństwie nie nudziłam się w swoim towarzystwie, a tylko w kontaktach z takimi niekompatybilnymi osobami. Niestety mój syn ma podobnie. Oboje mamy swoich sprawdzonych perzyjaciół i znajomych (których można policzyć na palcach 1 ręki) a reszta nas nie interesuje. Bezwładne rozmowy o niczym to coś , co słabo się w moim wypadku sprawdza. Dlatego tak się ucieszyłam, że zaprzyjaźniłam się z tymi młodymi ludźmi i że tak dobrze się czuję w ich towarzystwie. Stale spotykamy się na wspólne wyjściach "na kawę" lub wspólne gotowanie czy jedzenie w restauracji. Nie czuję żadnego przymusu w ich obecności, mogę mówić, mogę się nie odzywać, zawsze jest fajnie. Ostani weekend spędziliśmy razem, mąż piekł pizzę , wszyscy pomagali w krojeniu składników a w miedzyczasie ogladaliśmy filmy. Mam nadzieję, że to się nigdy nie zmieni, choć wiem, że z niektórych "przyjaźni" można wyrosnąć, to akurat tych ludzi bardzo cenię i nie chciałabym stracic ich z oczu.