Smoleńsk po raz kolejny

Właśnie obejrzałam film w tvn24 o tej katastrofie i wróciły do mnie wszystkie moje uczucia, które wtedy przeżywałam. Autentyczną rozpacz i żal po śmierci tych wszystkich ludzi. I to jak później napluto na te moje uczucia mówiąc, że ponieważ nie mam wątpliwości, że to była tylko katasrofa to jestem tym gorszym człowiekiem i Polakiem. I w późniejszych miesiącach mój żal i trochę wstyd, że wtedy dałam się ponieść takim emocją. Teraz, dzięki temu filmowi mogłam poukładać sobie to wszystko w głowie i już nie żałuję i nie wstydzę się tamtych uczuć. Bardzo wielu z tych ludzi nie lubiłam, a do Prezydenta miałam nawet osobisty żal i poczucie krzywdy, ale potrafiłam się wznieść ponad to i tak poprostu , po ludzku pożałować ich tak raptownie zakończonego życia. I to było coś z czego powinnam być dumna a nie tego się wstydzić, niech wstydzą się ci, co te moje uczucia chcą zbrukać. To była czysta empatia, dla ofiar i dla ich rodzin, a to co później inni z tym zrobili obciąża ich sumienie, a nie moje.
Teraz ta tragedia w Norwegii i prawdziwi polegli w zamachu i kolejne moje łączenie się w bólu z zabitymi i ich rodzinami. To samo z resztą odczuwałam po zamachu z 11 września. Piszę o tym nie po to, by się jakoś gloryfikować za tak czułe serce, ale po to, że jako ludzie powinniśmy częściej rzeczywiście współczuć w chwilach tragicznych, a nie wykorzystywać je do osiągnięciach własnych celów. I ludzi, którzy tak robią głośno potępiać.