Motyle w brzuchu :)

Bardzo wcześnie wyszłam za mąż i urodziłam dziecko. Mówiąc krótko znalazłam legalny sposób na ucieczkę z domu rodzinnego, który był dla mnie potwornie toksyczny.
Ale o tym napiszę może innym razem.
Będąc młodą mamusią całą swoją uwagę poświęciłam wychowywaniu swojego dziecka, bo wbrew dziś modnym teorią o bezstresowym "wychowywaniu" , ja uważałam, iż dziecko należy od maleńkości uczyć poszanowania pewnych zasad. Przegrałam swoje pierwsze małżeństwo, ale się nie poddałam. Dość szybko poznałam swojego obecnego męża i mądrzejsza o bolesne doświadczenia spróbowałam jeszcze raz uwierzyć w miłość po grób. Początki były bardzo trudne dla nas obojga a szczególnie dla niego, bo nie dość, że musiał się odnaleźć w roli ojca , to jeszcze potrzebował ugłaskiwać moje fobie. Byłam dla niego naprawdę wredna, ale on silny swoją miłością przetrwał wszystko :) Mijały lata, lepsze i gorsze, jak to w życiu. Syn dorastał, były z nim coraz większe problemy, jak to z nastolatkami a my razem staraliśmy się wspierać w tych trudnych czasach. Nie wiedzieć kiedy dorośliśmy a razem z nami wydoroślał nasz synek. Miał młodość chmurną i durną a my obok niego zaczęliśmy wspominać nasze początki. Kiedy się wyprowadził, nagle odkryliśmy w sobie całe pokłady czułości i zrozumienia. Po raz pierwszy w życiu mieliśmy czas tylko dla siebie. Nie musieliśmy się martwić o wczesny powrót do domu, o obiad, o sprzątanie i inne drobiazgi, które są takie ważne póki dziecko jest w domu. Zachłysnęliśmy się wolnością i sobą. Zaczęliśmy odkrywać na nowo to, co nas do siebie kiedyś przyciągnęło. Każdy dzień jest teraz dobry na to, by razem coś zrobić, razem gdzieś pójść lub razem zostać. To co mnie kiedyś w nim tak denerwowało, teraz rozczula i śmieszy. Przez wszystkie te minione lata ta miłość w nas drzemała, zakurzona codzienną bieganiną. Teraz rozkwita, bo nic nie musimy. Za nami kłótnie o pierdółki, każde stara się przychylić drugiemu kawałek nieba a słowa kocham Cię, są naszą codziennością.
Od kilku lat nie muszę już pracować zawodowo, bo jak mówię ze śmiechem "mam męża" :) A chodzi o to, że on woli bym nie musiała stresować się dodatkowo pracą. W domu mogę robić co zechcę, jak jest obiad to dobrze, jak nie ma drugie dobrze, nic nie muszę i dobrze mi z tym. Żelazną zasadą było zawsze, że zostawiamy wszelkie "stresy" zawodowe poza domem i tak jest teraz. Gdy mamy coś ważnego do omówienia idziemy na kawę do kawiarni, albo na spacer do lasu a w domu dajemy sobie tylko dobrą energię. Nie znaczy to, że zrezygnowaliśmy ze swoich własnych zainteresowań. On lubi filmy, ja wolę czytać książki. On spotyka się z kolegami na piwie, ja spotykam się ze swoimi przyjaciółkami. Ale zawsze najchętniej spędzamy czas razem:)

Jak wszyscy zakochani :)