Rozkosze niepracowania :)

Nie pisałam, bo trochę smutnych spraw zwaliło się na mnie i nie chciałam za mocno narzekać, a poza tym musiałam ochłonąć po awanturze z bratem.
Moją mamę połamało lumbago, i od trzech tygodni praktycznie nie chodzi, więc jeżdżę do niej codziennnie, żeby przygotować i podać obiad, posprzątać, zrobić zakupy itd. itp. U siebie to mogę mieć pieprznik, ale u mamy musi być czyściusieńko i zero bałaganu, bo ma taki charakter i już. Jest stara, więc nawet nie usiłuję jej zmienić czy wyperswadować pewnych spraw, bo to impreza z góry skazana na niepowodzenie. "Łatwiej" mi poprostu robić wszystko tak by była jak najbardziej zadowolona. Bo dla mojej mamy nie tylko efekt się liczy, ale również sposób i kolejność wykonywania poszczególnych czynności a ja (w końcu wychowana w jej domu) staram sie robić wszystko tak jak ona sobie życzy.
Nawet zakupy muszę robic tam gdzie ona i tylko te rzeczy, które jej odpowiadają, bo inaczej marudzi tak, że słuchać jest trudno. Trochę mi to skomplikowało zycie, bo nie jestem kierowcą i z Woli na Żoliborz mam spory kawałek a brat mieszka przecież, rzut beretem od mamy i mógłby do niej wpadać poprostu po drodze, bo pracę ma 1 przystanek autobusowy od niej, a do tego prowadzi auto, ale oczywiście on nie ma czasu. Pisałam już , że kupiłam mamie yorka, bo była bardzo samotna a przy psie odżyła bardzo psychicznie, ale teraz jak nie chodzi powstała kwestia co z tym "psem" zrobić. Ja mam dwa koty, w tym kotkę z rujką i swieżo po stracie ukochanej suni, oraz tego nowego urwisa, który ma co prawda dopiero 6 miesięcy , ale już jest sporo wiekszy od tego "psa". Brat stracił swoją sunie 2 lata temu i nie ma zwierzaków, więc poprosiłam go o zabranie na ten czas yorka. Powiedział mi, ze skoro ja go mamie kupiłam i ja go utrzymuję (bo rzeczywiście , wszelkie wydatki na psa pokrywam) to on ma w nosie, mogę tego psa i do schroniska oddać. Wkurzyłam się tak, że jakby nie wyszedł trzaskając drzwiami, to chyba bym go pobiła. Oczywiście york jest u mnie i dzięki Bogu dogaduje się z kotami, choć pierwsze dni to był dla nich stress (szczególnie dla kici, bo maniek to go szybko zdominował i teraz nim rządzi). Tak więc chwilowo cierpię na chroniczny brak czasu, bo akurat teraz biegam po swoich lekarzach w zwiazku z tą szcześliwą menopauzą, co na mnie tak sympatycznie spłynęła. Na razie jest wszystko oki, ale nerwy mam na wierzchu i już uprzedziłam wszystkich dookoła, żeby się nie dziwili jak wybuchnę o jakąś pierdołę, mają mnie traktować jak kobietę z pernamentnym pms-em.:)) Na razie się śmieją i jest oki:) Jak się zmobilizuję to wkleję zdjęcia całej mojej menażerii:))
Pozdrawiam:))