Moja mama

Jak zwykle Stardust mnie natchęła.

Muszę napisać trochę o jej i swoim dzieciństwie. Mama rocznik 38 została w wieku 3 lat oddana do sierocińca do zakonnic. Była spokojnym i bardzo chorowitym dzieckiem. Dzieckiem wychowywanym bez miłości i bez szacunku dla swojej rodzonej matki. Mój tata stracił swoją matkę gdy miał 6 miesięcy. Wychowywała go po trosze cała rodzina a najwięcej mój dziadek alkoholik. Poznali się przez swoich rodziców, bo mama mojej mamy zwiazała się z ojcem mojego ojca i dzieci powtórzyły ten sam błąd co rodzice. Związali się ze sobą, choć kompletnie do siebie nie pasowali. Kochali się, to bylo widać a mój ojciec poprostu o tym mówił, czy był pijany czy trzeźwy. Ja odziedziczyłam charakter po ojcu. Mama całe swoje życie podporządkowała mojemu ojcu. W domu było tylko jedno pytanie, czy ojciec przyjdzie trzeźwy czy pijany. Od tego zależało wszystko. I dobry humor matki i to co będzie na obiad. Oboje nie dali mnie i mojemu bratu miłości. Mama tylko dbała o nasze podstawowe potrzeby życiowe, czyli jedzenie, ubranie i czysty dom. Całe życie czuła się nieszczęśliwa, niespełniona, niedoceniona. Ustawiła się w pozycji służącej nas wszystkich i tak żeśmy ją postrzegali. Jako dziecko bardzo ojca kochałam, bo był napewno bardziej ciepłym człowiekiem od mamy, gdy był trzeźwy zajmował się nami jak prawdziwy tata powinien. Natomiast mama była wiecznie zmęczona i niezadowolona. Kiedy zrozumiałam , że ojciec pije i wraca do domu po alkoholu lub całkiem pijany prosiłam mamę, by się rozwiodła, ale ona nie chciała. Wolała byśmy wszyscy cierpieli, niż podjąć walkę o własne i ojca życie. (jestem przekonana, że ojciec znalazłby w sobie siłę do walki z nałogiem , gdyby tylko matka naprawdę tego chciała i konsekwentnie do tego dążyła). Nic dziwnego, że z takiego domu uciekłam w małżeństwo w wieku 18 lat. Od tamtej pory nigdy już do domu rodzinnego nie wróciłam.
Jesteśmy z mamą jak ogień i woda. Ona musi mieć wszystko poukładane, posprzątane , nic nie może leżeć na wierzchu. Ja nie lubię takich wyczyszczonych, sterylnych domów. U mnie jest zawsze bałagan. Nidgy nie robię nic na siłę, nic na pokaz, nie nawidzę hipokryzji, ona ze wszystkimi niby jest w dobrych stosunkach a o wszystkich potrafi źle mówić. Jest z tych osób co to dziurki nie zrobią a krew wypiją. Wizyty u niej wymagaja ode mnie wiele poświęcenia, bo muszę tłamsić swoją prawdziwą naturę i dostosowywać się do jej. Dlatego odwiedzam ją tylko raz w tygodniu, choć mogłabym częściej. Pomimo tych wszystkich żalów i problemów bardzo ją kocham i wiem, że zrobiła w swoim życiu wszytko, na co ją było stać, byśmy byli szczęśliwi.
Ale mieszkać razem byśmy nie mogły. Ani ona, ani ja do takich kompromisów jakich wymagałoby wspólne życie nie jesteśmy zdolne. Prędzej jeździłabym do niej co dzień niż zabrała do swojego azylu jakim jest mój dom. Wiem, że teraz widzi jak przegrała swoje życie i jest szczęśliwa, że chociaż ja nie popełniłam jej błędów. Nasze relacje są teraz naprawdę dobre, szczerze cieszymy się na te moje wizyty u niej, potrafimy ze sobą rozmawiać. Przegadałyśmy już wszystkie żale jakie do siebie miałyśmy, jesteśmy sobie bliskie jak nigdy. Ale wspólne życie, to coś co poprostu jest niemożliwe.