Po weekendzie

Odpoczywaliśmy sobie na działce u znajomych gdzie neta nie ma, więc tylko wpadałam na chwilę do Was, jak na obiad do miasteczka przyjeżdżaliśmy. Odpoczeliśmy i odstresowaliśmy się.

Jakoś tak mam , że nie pasuję do grupy (żadnej) i zawsze stoję z boku. Im jestem starsza tym bardziej widzę, że nie umiem z ludźmi być blisko, przejmować się ich sprawami, szczególnie jak wg. mnie są mało istotne. Nie to, że nie pomagam, wręcz przeciwnie staram się zawsze znaleźć wyjście, ale brak mi już cierpliwości do tłumaczenia po raz setny tych samych spraw. Kiedyś miałam więcej cierpliwości do ludzi, teraz chcę bardziej radykalnych posunięć. Może dlatego, że widzę jak łatwo można swoje życie "przegrać". Nie cierpię wysłuchiwać po raz tysieczny, że ktoś jest nieszczęśliwy w swoim związku a jednocześnie nie robi nic , by to swoje życie odmienić. Takie nocne rozmowy w babskim towarzystwie dają mi przegląd tego jak bardzo mało zdrowego rozsądku i zdrowego egoizmu mają kobiety. I jak mało walczą o swoje szczęście. A potem się dziwimy skąd biorą się te moherowe babcie. Właśnie z takich wiecznie "nieszczęśliwych" żon i matek. Niby są takie pracowite (ja jestem ostatnim leniem wg. nich), takie oddane a nikt ich nie docenia, ale nie pracują ani nad sobą , ani nad dobrymi relacjami z najbliższymi. Może bardziej brudna kuchnia czy pokój dałyby im więcej czasu na zastanowienie się co dla nich jest tak naprawdę ważne i czego oczekują od innych.

Tylko ja i mój mąż wiemy ile wysiłku i pracy kosztowało nas osiągnięcie takiej harmonii i szczęścia jakie są teraz naszym udziałem. Ile przegadanych wieczorów i spacerów :) Ile zawartych kompromisów i skupienia się na potrzebie wzajemnego zrozumienia. Nic się nie zrobi samo, trzeba chcieć i trzeba walczyć. I pamietać, że nie dlatego jesteśmy razem, bo tak wypada czy tak wyszło, ale dlatego, że się kochamy i chcemy dla siebie jak najlepiej.